''This is all just Blarney!''

Klik op de foto's om te vergroten!

Afgelopen zondagmiddag zijn Everhard en ik lekker een dagje de stad uit geweest, naar het minuscule doch bekende dorpje Blarney, op ongeveer 20 minuten rijden van Cork. Bij gebrek aan een scherm in de bus met daarop de passerende haltes, stak de buschauffeur zijn hoofd door zijn plexiglas raampje en brulde 'WE ARRRE NOW AT BLARRRNEY CAAASTLE!' Gedwee schuifelden Everhard en ik de bus uit met nog wat, ongetwijfeld, Amerikaanse studenten. In Blarney zelf valt weinig te beleven, maar net er buiten ligt een van Ierland's meest favoriete toeristische trekpleisters: Blarney Castle. Of beter gezegd, het is niet zozeer de spookachtige ruïne zelf, of haar prachtige tuinen, bijbehorende natuurpark en grotten, die zo populair zijn. Het gaat allemaal om een bepaalde steen die ergens bovenin het kasteel gemetseld is. Dat klinkt misschien raar - en dat is het ook - maar ik kom er straks op terug.

Na een kaartje gekocht te hebben liepen we via een prachtig onderhouden park richting het kasteel, dat trots op een heuvel staat en boven alles uit torent. De lucht was prachtig blauw, de zomerjas kon zelfs los aan, en de voorjaarsbloemetjes bloeien hier al! Ik was erg verrukt de eerste sneeuwklokjes, krokusjes en zelfs narcissen te zien bloeien in de grasvelden die het stroompje water omringden richting het kasteel. De stilte was heerlijk - je hoorde alleen de vogeltjes die blij aan het fluiten waren vanwege dit mooie voorjaarsweer.

We gingen uiteraard als eerste een kijkje nemen bij het kasteel, dat geheel open is voor publiek. Het is het derde kasteel dat op deze hoge rots verrezen is. Het werd voorafgegaan door een houten constructie uit de 10e eeuw, en een stenen kasteel uit de 13e eeuw. Deze werd echter vernietigd en op die plek verrees in 1446 dit kasteel, dat werd gebouwd in opdracht van Cormac McCarthy, koning van Munster (zo heet de provincie rondom Cork). Dit kasteel en omliggende dorpje werd pas in de zestiende eeuw bekend onder de naam Blarney. In die tijd waren de Engelsen begonnen met het inpikken van Iers land. Koningin Elisabeth I had haar oog laten vallen op het kasteel en de bijbehorende landerijen van de McCarthy's en gaf daarom de Earl van Leicester de opdracht het kasteel in te nemen. Telkens als de Earl probeerde te onderhandelen met de McCarthy's wisten zij er slinks onder uit te komen. Vooral ene Dermot McCarthy wist mooi te praten en en valse beloftes te maken. Toen de onderhandelingen weer mislukt of onderbroken waren brieste de koningin: ''This is all just Blarney - he says he will do it but never means it!'' En zo was een nieuw woord geboren, bedacht door Elisabeth I: 'blarney' betekent zoiets als 'onzin'. Zie hier een typisch Iers trekje: mooi kunnen praten, maar het daadwerkelijk uitvoeren is een tweede. 

Het kasteel bestond uit verschillende verdiepingen die door uiterst smalle wenteltrappen verbonden waren. Naast de grote woon-, eet- en slaapkamers bestaat het uit vele kleine kamertjes en ruimtes waar je kan kijken, maar redelijk snel verdwaald kan raken. Als je dan uiteindelijk helemaal bovenop het kasteel staat heb je een prachtig uitzicht. En hier is waar het allemaal om gaat! Op een redelijk onbereikbare plek is de 'Blarney Stone' in de muur gemetseld. En legend has it, dat het kussen van de steen je de 'gift of eloquence' geeft. Oftewel: het kussen van de steen maakt je welbespraakt, zodat je je net als de McCarthy's overal onderuit weet te lullen. Voor het kussen van de steen moet je hoogst oncharmant op je rug liggen, je vast houden aan de reling en word je door een oude Ier naar beneden geschoven. Aangezien ik redelijk klein ben zou ik tot aan mijn enkels aan de buitenkant van het kasteel moeten hangen, dus liet ik deze kus aan mij voorbij gaan. Een geruststellende bevestiging die eventuele spijt vanwege het niet verkrijgen van de 'gift of eloquence' teniet deed kwam diezelfde avond, toen ik mij bij drie verschillende 21+ pubs naar binnen wist te praten. Everhard was wat dapperder dan ik en heeft de gift verkregen. Een blije Ierse man van minstens 65 bungelde met zijn benen buiten het kasteel en hield Everhard vast terwijl hij zich aan de buitenkant van het kasteel liet afzakken. Een griezelig gezicht!

Toen we weer veilig beneden stonden zijn we de Poisonous Garden ingewandeld, waar allerlei giftige planten groeiden. Daarna was 'Rock Close' aan de beurt, Blarney's prachtige omliggende tuin. In 1703 kocht de Jeffereyes familie, de voorouders van de huidige eigenaar, het kasteel en bijbehorende grond en legden een mooie 'landscaped' tuin aan, dat de 'Rock Close' ging heten. Rondom het kasteel en in de tuin liggen namelijk vele megalithische stenen, beter bekend als hunebedden. Daarnaast zijn ook enkele stenen neergelegd als heilige altaren van de Druïden. Je loopt dus eigenlijk door een millennia-oud park met vele mystieke overblijfselen. En Ierland zou Ierland niet zijn als er niet overal een legende, mythe, sage, of ander verhaal aan vast zou zitten. Zo zijn er feeën aanwezig, en woont er een heks ergens in een grot. Als je met je ogen dicht de kleine, gladde, natte treden van een natuurlijke trap op en neer wandelt komen je wensen binnen een jaar uit. Dat doet een fee. Er stond wel een bordje bij met de droge opmerking: The steps may be quite slippery, and we take no responsibility'. Maar oké, we begrijpen het - want sprookjesachtig was het zeker.

  

Er zijn verschillende wandelingen te doen door het park, en die kan ik zeker eens aanraden als je in de buurt bent. Zelfs in februari ziet het er al prachtig uit - en hoe zou het dan zijn als alles bloeit in mei? Het was een hele fijne 'ontsnapping' uit de lawaaiige stad, waar je fijn tot rust kan komen. Wij hebben in ieder geval een heerlijke dag gehad. De ontspanning kwam tot een enigszins abrupt einde toen we in de bus terug stapten. De buschauffeur reed typisch Iers: veel te hard en met twee wielen door de bocht, over kleine landweggetjes waar je redelijk stapvoets hoort te rijden. Everhard en ik kregen een spontane lachaanval toen we met een rotgang over wegen met immense gaten knalden richting de stad. We draaiden de grote weg op. Na een bijna-doodervaring met een man die met paard en wagen rustig over de snelweg huppelde, raceten we richting de binnenstad. Een groot bord aan de kant van de weg gaf aan: 'Reduce your speed NOW!' De buschauffeur had echter de smaak te pakken en bleef enthousiast 80 rijden waar je 50 mocht. Maar alles goed en wel, we zijn veilig thuis gekomen en zeker ervaringen rijker!

There is a stone there that whoever kisses
Oh! He never misses to grow eloquent.
'Tis he may clamber to a lady's chamber
Or become a Member of Parliament...

- Francis Mahoney